Historia
Pierwsze Bractwo Różańcowe na Jasnej Górze
Apostolstwo modlitwy różańcowej na Jasnej Górze bierze swój początek od Bractwa Różańcowego z 1610 r. W Uroczystość Matki Bożej Gromnicznej O. Florian Radwański, dominikanin, zaprowadził Bractwo Różańcowe w kościele jasnogórskim, gdzie istniały już inne bractwa - Arcybractwo Świętych Aniołów Stróżów i Bractwo Świętej Anny. 6 lipca 1617 r. Bractwo Różańcowe otrzymało zatwierdzenie od naczelnych władz Zakonu Dominikanów w Rzymie. Nowych członków obowiązywała uroczysta formuła przyjęcia i wpis do księgi brackiej. Wszyscy wierni bez różnicy stanu i płci mieli przystęp do Bractwa Różańca Świętego, np. w 1739 r. liczyło ono 19.600 osób. Podobnie jak wspomniane bractwa miało ono swoje miejsce na Jasnej Górze – ołtarz różańcowy i przynależny do niego kielich mszalny (przechowywany do dzisiaj w Skarbcu Jasnogórskim). Centralnym świętem Bractwa była Uroczystość Różańca Świętego przypadająca na pierwszą niedzielę października. Co miesiąc odprawiano Mszę św. za zmarłych braci i siostry z tej wspólnoty. Członkowie Bractwa uczestniczyli w procesjach Eucharystycznych, nosili własną chorągiew różańcową. Przeor Jasnej Góry O. Augustyn Kordecki wyraził zgodę na to, aby odmawianie Różańca weszło do porządku nabożeństw na Jasnej Górze od 1672 r. Bractwo to zapoczątkowało lokalną pobożność różańcową, która przenosiła się na teren Rzeczypospolitej. Jej podtrzymanie i rozwijanie w następnych wiekach przerodziło się w tradycję.
Początek Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej
Względy historyczne i potrzeby współczesnego Kościoła sprawiły, że inspiracją do odnowy apostolstwa modlitwy różańcowej na Jasnej Górze stało się wezwanie Księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego, który zatroskany o losy Kościoła i współczesnego człowieka, a zarazem uwrażliwiony na znaki czasu, skierował do Polaków apel: Modlitwą różańcową powiążcie wszystkie wasze serca, aby stały się murem obronnym Kościoła Chrystusowego pod opieką Zwycięskiej Pani Jasnogórskiej. To milenijne wezwanie podjął paulin z Jasnej Góry – o. Bronisław Matyszczyk i w nawiązaniu do wiekowej tradycji odrodził na Jasnej Górze nurt modlitwy różańcowej. Założył Jasnogórską Rodzinę Różańcową i powierzył ją opiece świętych Aniołów Stróżów. W Uroczystość Matki Bożej Jasnogórskiej, 26 sierpnia 1970 r., Jasnogórska Rodzina Różańcowa otrzymała błogosławieństwo pasterskie, a 5 sierpnia 1974 r. została prawnie ustanowiona i zatwierdzona przez Prymasa Polski Kard. Stefana Wyszyńskiego. Już wcześniej – 6 stycznia 1968 r. - Wspólnota Różańca Świętego działająca na terenie Jasnej Góry dokonała zawierzenia Matce Bożej Królowej Polski. Początek dały trzy „Róże”.
Pierwsze 10 lat apostolstwa Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej
Jak wiadomo, Jasna Góra jest miejscem spotkań pielgrzymów z całej Polski i różnych stron świata. Właśnie pośród nich Założyciel Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej pozyskiwał członków do wspólnoty: dawał obszerne komunikaty w Kaplicy Matki Bożej (często przed pierwszą poranną Mszą św., po każdej sprawowanej przez siebie Eucharystii) oraz przy innych nadarzających się okazjach, np. na spotkaniach czy podczas rekolekcji; prowadził rozległą korespondencję z osobami zainteresowanymi (ustanawiał adiutorów odpowiedzialnych za apostolstwo różańcowe w Polsce i za granicą); powoływał oddziały Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej w terenie (jedne z pierwszych w Krakowie na Skałce i w Warszawie); głosił kazania, kiedy to podkreślał wagę i znaczenie modlitwy różańcowej w wymiarze wspólnotowym. Podczas niedzielnych i świątecznych nabożeństw dla członków Rodziny Różańcowej gromadziły się setki wiernych. W każdą trzecią niedzielę miesiąca odbywały się spotkania adiutorów i adiutorek, którzy licznie przybywali z odległych stron. W zadziwiającym tempie rosła liczebność Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej. Po dziesięciu latach, na koniec 1976 r., wspólnota liczyła 2350064 osoby (wg zapisów w Księgach). Stosownie do tej sytuacji, 9 stycznia 1977 r. O. Bronisław Matyszczyk w Bazylice Jasnogórskiej powiedział: Tak jak O. M. Kolbe cały świat chciał zdobyć dla Niepokalanej, my również jako Jasnogórska Rodzina Różańcowa pragniemy cały świat włączyć do wspólnoty różańcowej.
Protektorat Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego i św. Jana Pawła II
Prymas Polski Kard. Stefan Wyszyński, jako protektor i patron Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej interesował się sprawami wspólnoty. Przekazywał Ojcu Bronisławowi wskazówki do działania. Materiały do pracy apostolskiej pochodziły z Instytutu Prymasowskiego. 5 maja 1977 r. podczas spotkania z władzami Jasnej Góry Ksiądz Prymas poprosił: Niech Ojcowie czuwają, aby nie zaprzepaścić tej akcji, jest ona bardzo aktualna na dzisiejsze czasy. Kolejne lata apostolstwa Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej łączą się z Wielkim Pontyfikatem Ojca Świętego Jana Pawła II. Jeszcze jako biskup krakowski znał sprawy Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej i osobę Ojca Bronisława, który co roku jesienią udawał się do niego z delegacją różańcową. Jasnogórska Rodzina Różańcowa, podobnie jak wspomniane historyczne Bractwo Różańcowe, starała się o jak najwyższe zatwierdzenie w Kościele. Przełomowym i najważniejszym wydarzeniem w życiu wspólnoty było podpisanie Statutu Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej przez Ojca Świętego Jana Pawła II 4 czerwca 1997 r. na Jasnej Górze. Spełniło się największe pragnienie Ojca Założyciela, aby apostolstwo różańcowe z Jasnej Góry, rozciągnięte na cały Kościół Święty, ogarnęło cały świat.
Jasnogórska Rodzina Różańcowa wpisuje się w krajobraz Jasnogórskiego Sanktuarium
Jasnogórska Rodzina Różańcowa podejmuje działania natury duchowej i materialnej, które służą ubogaceniu Jasnogórskiego Sanktuarium. W latach 2003/2004 wspólnota Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej ufundowała 3 Stacje Różańcowe: Wesele w Kanie Galilejskiej, Cierniem ukoronowanie, Ukrzyżowanie Pana Jezusa oraz „alejkę” na placu przed Szczytem Jasnej Góry. Wniosła swój udział w renowację Kaplicy Różańcowej. W roku Jubileuszu 40-lecia przybył nowy sztandar, ornaty i naczynia liturgiczne (2 kielichy). Wielkiej wagi wydarzeniem na Jasnej Górze są doroczne rekolekcje Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej przed Świętem Matki Bożej Różańcowej. Przybywają na nie tysiące pielgrzymów różańcowych z różnych rejonów Polski i świata. Nauki wybranych kaznodziei, ćwiczenia duchowe, świadectwa pracy apostolskiej, rozmowy, spotkania podczas konferencji, wspólne modlitwy służą pogłębieniu duchowości, a jednocześnie budują wzajemne więzi i osobiste odniesienia we wspólnocie - jak w rodzinie. Wszystkie te dobra nabierają wagi i znaczenia z punktu widzenia pielęgnowania dawnych tradycji i jako znak wiary dla przyszłych pokoleń.